Bij 500px staat fantastische fotografie centraal, maar deze foto’s zouden niet mogelijk zijn zonder de getalenteerde mensen achter de lens. De 500px Spotlight-serie belicht de wereldwijde en diverse fotografen die deel uitmaken van de 500px Community.
Deze week stellen we je graag voor aan dierenfotograaf Andrés López.
Dierenfotografie is zo’n gespecialiseerd vakgebied. Hoe ben je ertoe gekomen om je niche te vinden in het vastleggen van de geliefde huisdieren van mensen?
Mijn werk als fotograaf heeft altijd te maken gehad met natuur en dieren in het wild. Na vele jaren ontmoet je veel mensen die toegewijd zijn aan de zorg voor dieren. Op een dag ontdekte ik dat de dieren die werden achtergelaten in kennels en asielen van beschermende verenigingen goede portretten nodig hadden, zodat ze zichtbaar en aantrekkelijk waren, en zo heb ik me zeven jaar lang toegewijd aan dit werk, op een totaal altruïstische manier.
Hoe werk je met honden en katten, die vaak hectisch kunnen zijn, en zorg je ervoor dat ze stil blijven staan voor de camera?
Het is niet makkelijk! Mijn belangrijkste advies is geduld en veel respect voor het dier.
In mijn werk zijn dieren meestal fysiek en psychisch erg achteruitgegaan, dus het is essentieel om ze met geduld en respect te behandelen. Je moet hun vertrouwen verdienen en die blik verwachten die zegt dat het allemaal om hen draait.
Kun je ons meer vertellen over hoe je hebt gepland en geschoten? deze afbeelding? Er is deskundig gebruik gemaakt van kleur, negatieve ruimte en licht, terwijl toch een gevoel van de persoonlijkheid van de hond wordt gecreëerd.
Deze foto heeft, net als alle foto’s die ik met dieren maak, een papieren achtergrond en belichting op basis van twee of drie flitsen met lichtbakken. Aangezien ik rechtstreeks in dierenasielen werk, gebruik ik een “draagbare studie”. Al mijn werk is dus erg handmatig, het heeft geen digitale achtergronden, alleen een paar aanpassingen aan helderheid en contrast.
Ik nam deze specifieke foto van de hond Katherine, om de maand juli te illustreren in een solidariteitskalender voor een vereniging voor de verdediging van dierenrechten in Spanje. Katherine is al jaren een in de steek gelaten hond en komt nooit klaar met het vinden van een nieuw huis. Deze en andere foto’s dienen om het probleem zichtbaar te maken.
In een blogpost, verklaarde u hoe ook niet-menselijke dieren onderhevig zijn aan schoonheidsidealen en dat hierdoor het Invisibles Project is ontstaan. Kun je ons publiek vertellen waar dit project over gaat?
Het “Invisibles Project” is gemaakt om dieren die in kennels en schuilplaatsen in Spanje zijn achtergelaten zichtbaar te maken, met behulp van studiofotografie als hulpmiddel. Het gaat over “het herstellen van hun waardigheid”, iets waarvan ik overtuigd ben dat ze verliezen wanneer ze, na een slecht leven, opgesloten zitten in een kooi en maanden en jaren wachten tot iemand hen adopteert.
Ik ben zeven jaar geleden met dit project begonnen en het is nog steeds open, want zolang er een hond of kat is die door hun familie is achtergelaten, voel ik me moreel verplicht om te proberen een foto te maken die hun “paspoort” kan zijn voor een nieuw leven.
Hoe vond je de honden om te fotograferen voor de serie, en welke impact hoop je op kijkers achter te laten?
De meeste van mijn dierenportretten streven altijd naar een verbinding met de kijker door de blik van het dier. Ik ben geobsedeerd door het uiterlijk. Ik geloof dat de look het belangrijkste is om een verlaten dier te verbinden met zijn mogelijke nieuwe familie. Ik fotografeer bijna nooit het hele lichaam, ik leef geobsedeerd door de ogen van deze dieren en wat ze overbrengen.
Toen ik aan dit fotoproject begon, belde ik de kennels om mijn werk aan te bieden. Veel mensen waren zeer verrast dat dit gratis was. Nu, na zeven jaar, heb ik een continue wachtlijst die ik beetje bij beetje afhandel om al deze dieren te helpen.
Op een meer technische noot, wat zit er in je toolkit voor een sterk imago?
Ik denk dat naast geduld, zoals ik al eerder heb gezegd, een foto van een hond of een kat vooral een boodschap moet hebben. Het kunnen expressieve ogen zijn, een bevroren speelmoment of een grappige uitdrukking, maar vooral dat het dier laat zien zoals het is, zonder trucjes.
Maar ik sta erop dat er veel geduld moet zijn in de gereedschapskist van een huisdierenfotograaf, hoewel dit gebruikelijk is voor elke artistieke discipline. Als je niet het geduld hebt om met je camera op een speciaal moment te wachten, kun je je maar beter aan een ander beroep wijden.
Nu je een succesvolle fotostudio in Spanje hebt, wat waren volgens jou de pijlers van dat succes?
Bovenal doorzettingsvermogen en doorzettingsvermogen in je werk. Ik geloof veel in wat ik doe, ik weet dat ik veel dieren help met mijn werk en dat moedigt mij elke dag aan om door te gaan. Werk, werk en werk, non-stop, sta erop waar je in gelooft.
Gezien de pandemie is er een hausse geweest in het nemen van huisdieren. Wat hoop je dat er blijft hangen als alles weer normaal wordt, en wat zijn je angsten als iemand in de branche van het werken met dieren?
In het geval van Spanje waren we in 2020 enkele maanden in dit land aan huis gekluisterd zonder te kunnen vertrekken. De overheid stond mensen toe die met huisdieren leefden, honden, om te gaan wandelen. Hierdoor maakten veel mensen gebruik van de schelmenschuur en werden dieren uit de kennels geadopteerd zodat ze naar buiten konden. Toen de door de overheid ingestelde opsluiting eindigde, werden veel van deze dieren teruggebracht naar de kennels.
In Spanje worden veel huisdieren achtergelaten – meer dan 150.000 dieren, honden en katten per jaar. Het is verschrikkelijk. Veel dierenrechtenorganisaties hebben bewustmakingscampagnes om hier een einde aan te maken, omdat tijdens de pandemie dit drama is geaccentueerd.
Als dierenfotograaf lijd ik als ik deze feiten zie. Ik hou niet van dierenmishandeling, en nog minder dat ze op zo’n egoïstische manier worden gebruikt.
Wat is je favoriete afbeelding op je 500px-profiel en waarom?
Ik vind het erg moeilijk om een foto te kiezen. Ze zijn allemaal van dieren met vreselijke verhalen die ik heb ontmoet. Alle foto’s zijn speciaal voor mij.
Misschien kunt u het portret van de hond Ulrich benadrukken, een zeer grote mastiff die jarenlang in een kennel werd achtergelaten. Ulrich wilde niet op de foto, hij wilde niet voor mij poseren, en hij demonstreerde het door met zijn rug naar de camera te gaan zitten. Ik was erg geduldig en wachtte, en wachtte, en wachtte, tot Ulrich zijn hoofd omdraaide om te zien of hij er nog was. Ik heb maar deze ene foto kunnen maken. Het werd op sociale media geplaatst en een paar dagen later werd hij geadopteerd door een familie. Dit was ongeveer zes jaar geleden. Een paar dagen geleden schreven ze me dat de oude Ulrich kalm en liefdevol in zijn huis was gestorven.
Welke verrassingen heb je in petto voor je volgende project? (Als je kunt delen natuurlijk.)
De waarheid is dat Het Invisibles-project is nog steeds open, hoewel ik nieuwe afbeeldingen binnen hetzelfde thema opneem. Sinds twee jaar verzamel ik familieportretten met geadopteerde dieren. De bedoeling is om een verzameling verhalen te creëren van mensen die hun leven hebben gekoppeld aan dat van een dier dat alles kwijt was. Mogelijk mondt dit alles uit in een reizende tentoonstelling door het land, zoals er ook al een bestaat van het Invisibles Project.
Bekijk de afgelopen 500px Spotlights:
Teddy Tavan
Ash Camas
Aleksandra Lemke
Priscilla Ong
Dom Piat
Amel Herzi
Seth Macey
Edward Grant
Nog niet op 500px? Klik hier om je aan te melden.
Verwant
creditSource link
